کد مطلب:234803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:204

نماز جمعه
یكی از اجتماعات خیلی با ارزش و مهم مسلمانان، نماز جمعه است.

نماز جمعه، برای این است كه انسان آگاه باشد و هرگز فراموش نكند كه روز جمعه، روز بزرگی است و عید جمعه، عید شریفی است كه خدای تعالی آن را به این امت اختصاص داده و برای بندگانش، چنین وقت شریفی را مقرر كرده است تا در آن، بندگانش را به جوار خود، نزدیك كند و آلام دوری را با امان نامه ای از عذاب، تسكین بخشد.

در روز جمعه، بهترین و گرامی ترین عمل به پیشگاه خداوند متعال، نماز سیاسی - عبادی جمعه است كه این نماز برای مسلمانان، بسیار كارساز و مشكل گشا می باشد. نماز جمعه در احقاق حقوق مسلمین و روشنگری اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، اخلاقی و... مؤثر است.

امام علی بن موسی الرضا علیه السلام در ترسیم جایگاه ویژه ی نماز جمعه می فرمایند:

«انما جعلت الخطبة یوم الجمعة لأن الجمعة مشهد عام فاراد ان یكون للأمیر سبب الی موعظتهم و ترغیبهم فی الطاعة و ترهیبهم من المعصیة و توقیفهم علی ما اراد من مصلحة دینهم و دنیاهم و یخبرهم



[ صفحه 199]



بماورد علیهم من الافاق من الاهوال التی فیها المفسرة و المنفعة...

و انما جعلت خطبتین لیكون و احدة للثناء علی الله و التمجید و التقدیس لله - عزوجل - و الأخری للحوائج و الانذار و الدعاء و لما یرید ان یعلمهم من امره و نهیه ما فیه الصلاح و الفساد؛ [1] در نماز جمعه، خطبه به این جهت قرار داده شد كه چون نماز جمعه یك حضور همگانی است، خداوند چنین اراده كرده تا به حاكم مسلمین امكان دهد كه مردم را نصیحت كند و به اطاعت ترغیب نماید و از معصیت بترساند و آنان را بر آنچه مصلحت دین و دنیایشان است، آگاه سازد و آنچه را كه در نقاط دیگر اتفاق می افتد و در سرنوشت آنان مؤثر است، به اطلاع آنها برساند، هم چنین دو خطبه قرار داده شده است تا در یكی، حمد و ثنای خداوند انجام شود و در دیگری آنچه از فرمان و نهی خداوند كه به صلاح جامعه بستگی دارد، اعلام شود».

آن حضرت درباره ی اهمیت نماز جمعه نیز فرموده اند:

«ما یأمن سافر یوم الجمعة قبل الصلاة أن لا یحفظه الله تعالی فی سفره و لا یخلفه فی اهله و لا یرزقه من فضله؛ [2] كسی كه روز جمعه پیش از نماز جمعه مسافرت كند، در امان نیست از این كه در سفر محفوظ بماند و از این كه به اهلش نرسد و خدا او را از فضل خود، روزی ندهد».



[ صفحه 202]




[1] وسائل الشيعه، ج 5، ص 39.

[2] بحارالانوار، ج 89، ص 201.